Groetjes van de zon
Na zo’n dag als vandaag is het, meer dan anders, tijd voor een ode aan de zon. Het onderwerp, waar Nederlanders toch wel het liefst over praten, is namelijk toch wel het weer.
“Wat een weertje vandaag!” Zo’n terloopse opmerking heeft niet altijd dezelfde betekenis. Enerzijds kan het betekenen dat het giet van de regen. Anderzijds kan het betekenen dat de zon volop schijnt en er geen wolkje aan de lucht is. Enige voorkennis is dan ook wel vereist, voordat je gepast kan reageren. Echter, een rasechte inwoner van ons kikkerlandje weet zo’n terloopse, ogenschijnlijk onschuldige opmerking, prima in te koppen.
Als eenmaal de zon, na een periode van herfst- en winterweer, volop schijnt, weten we dat vaak ook wel te waarderen. Tenminste. Het gros van de mensen. Uitzonderingen zijn er altijd!
Als de zon dan, na een periode van regen en kou, weer volop schijnt, lijkt het alsof iedereen wakker wordt uit een enorme winterslaap. Waar het eerst stil en rustig was op straat, lopen er nu opeens ménsen. Eerst nog ietwat aarzelend, gehuld in een winterjas en soms een sjaal om de nek tegen eventuele keelontstekingen en verkoudheden, maar na verloop van tijd steeds luchtiger gekleed mét een bijpassende zonnebril, variërend in kleur, grootte en mate van modebewustzijn. Vooral het verschil in diversiteit is dan erg vermakelijk. Teenslippers doen het niet onder voor winterlaarzen én ook de winterjas is op straat naast een zomershirtje te vinden.
Als de zon weer warmte geeft, is het ook de tijd dat de fietsen weer uit de schuur gehaald worden. Oudere mensen, compleet met zonnekleppen, soms ietwat slingerend. Racefietsers, luid bellend, met alleenrecht op het inhalen van andere weggebruikers. Gezinnen met kinderen, al dan niet met helm, op weg naar de kinderboerderij of één van de opa’s of oma’s.
Naast het feit dat de openbare weg gevuld is met mensen, vullen ook de terrassen zich. Na een middagje gezellig shoppen, laten we ons zakken op een plekje in de zon. Wat we het allerleukst vinden?! Mensen kijken!
Wat nog meer opvallend is, is dat het merendeel van de mensen opeens heel wat vriendelijker lijkt te worden. Opeens krijgen we oog voor elkaar, hebben we tijd voor een groet en kan er sóms zelfs een klein gesprekje vanaf. Het is alsof de zon ons niet alleen aan de buitenkant verwarmd, maar zèlfs onze binnenkant een klein beetje doet smelten. Een ode aan de zon is dus zeker op z’n plaats!
Nederlanders? Naar buiten. Picknicken. Het strand. Een stoel in de achtertuin. Liggen in het gras. Genieten van een ijsje. Met blote voeten in het zand. Blote benen. Zwemmen. Lanterfanten. Kortom, een ode aan de zon.
