Liefdesbrief

Dodenherdenking. Altijd een indrukwekkend moment. Om stil van te worden. Niet alleen die twee minuten van stilte, maar een stilte die echoot. Een echo in het rumoer van het heden. 

Als ik naar de herdenking op de Dam in Amsterdam kijk, voel ik de eenheid. Enorm veel mensen, verbonden in herdenken. Vooraan staat een oude man, een lichtblauwe baret op het hoofd, zijn gezicht gegroefd. Naast hem staat een vrouw van middelbare leeftijd. Haar hand ondersteunt de arm van de oude man. Vast zijn dochter. Welk verhaal zou er verbonden zijn aan het verleden van de oude man? Zou hij gevochten hebben of was hij misschien een verzetsheld?

Midden in de mensenmassa staat kleine jongen. Achter staat een man die hem tijdens de herdenking stevig in een omhelzing houdt. Vast zijn vader. Wat zou er door de jongen heengaan? Realiseert hij zich wat er herdacht wordt? Ernstig staat zijn gezichtje.

De militairen, die een krans zullen leggen, staan stil voor het koninklijk echtpaar. Salueren even. Vervolgen dan hun weg naar het monument. Een krans ter nagedachtenis aan hun maten, gesneuveld in oorlogssituaties en tijdens vredesoperaties. Wat gaat er om achter de stoere, verweerde gezichten? Is het enkel een formeel gebaar of schrijnt hun hart van verloren herinneringen?

Zoveel gedachten. Zoveel herinneringen. Allemaal verzameld; daar op de Dam in Amsterdam.

Het maakt me stil. Zulke momenten maken dat ik het allerliefst de hele wereld in een enorme omhelzing wil nemen.

Lieve, oude man. Kom. U krijgt van mij een arm. Altijd, maar dan ook altijd, wil ik naar uw verhalen luisteren; zelfs als de woorden u ontbreken.

Lieve, kleine jongen. Kom. Jij mag in mijn armen schuilen. Altijd, maar dan ook altijd, wil ik je voor de wereld beschermen, omdat ik de wereld steeds een stukje beter leer kennen.

Lieve, stoere militair. Kom. U krijgt van mij een groet. Altijd, maar dan ook altijd, zou ik u willen bewaren voor pijn door verlies, omdat leven uw doel was en niet de dood.

Een liefdesbrief. Van mij. Voor de wereld.